Chang Jian: „Ustronie Wang Changlinga”

Drugi i ostatni utwór Chang Jian w antologii.

宿王昌齡隱居

清溪深不測， 隱處唯孤雲；
松際露微月， 清光猶為君。
茅亭宿花影， 藥院滋苔紋。
余亦謝時去， 西山鸞鶴群。

Ustronie Wang Changlinga

Czysty strumień, głęboki i niezbadany,
ustronie to tylko samotna chmura.

Sosnowy prześwit ujawnia fragment księżyca,
jasny i czysty jakby był monarchą.¹

Trzciny strzeliste schronieniem w cieniu kwiatów,
zielny ogród rozkwita w zmarszczkach mchu.

Ja także dziękuję za czas by ruszyć,
na Zachodnią Górę² razem z feniksem³ i żurawiem.⁴

—
¹ Dzisiaj 君 ma też ironiczne czy też pejoratywne konotacje – 郎君 playboy lub alfons, ale nie ma to odniesienia do tego tekstu.
² 西山 pasmo górskie na zachód od Pekinu lub 西山 inne pasmo górskie, 12 km na zachód od Kunming w prowincji Yunnan. Tutaj raczej mowa o tym pierwszym lub w ogóle o abstrakcyjnym miejscu.
³ 鸞 dosłownie bajeczny ptak to mityczny stwór, który razem z żurawiem jest uznawany za symbol nieśmiertelności. Często jest też utożsamiany z feniksem (鳳凰), choć nie jest to do końca prawidłowe, to z powodu braku nazwy własnej w językach obcych, stanowi najlepsze rozwiązanie.
⁴ Cały wiersz wydaje się jedną wielką metaforą medytacji.