Wang Wei: „Pieśń o dziewczynie z Luoyang”

Ponownie Wang Wei.

洛陽女兒行 
洛陽女兒對門居， 纔可容顏十五餘；
良人玉勒乘驄馬， 侍女金盤膾鯉魚。
畫閣朱樓盡相望， 紅桃綠柳垂簷向。
羅帷送上七香車， 寶扇迎歸九華帳。
狂夫富貴在青春， 意氣驕奢劇季倫。
自憐碧玉親教舞， 不惜珊瑚持與人。
春窗曙滅九微火， 九微片片飛花璅。
戲罷曾無理曲時， 妝成祇是薰香坐。
城中相識盡繁華， 日夜經過趙李家。
誰憐越女顏如玉？ 貧賤江頭自浣紗。

Pieśń o dziewczynie z Luoyang

Dziewczyna z Luoyang z domu na przeciwko,
wygląda tylko na lat piętnaście lub niewiele więcej;

mąż dosiada bułanego konia z jadeitowym wędzidłem,
służąca na złotej tacy siekanego karpia podaje.

Malowany pawilon na cynobrową wieżę wychodzi,
czerwone brzoskwinie i zielone wierzby zdobią wiszący gzyms.

By zebrać zasłony wysłano siedem pachnących wozów,
drogocenny wachlarz ją ocienia za dziewięcioma kwietnymi firanami.

Zarozumiały maż, bogaty i nobliwy w kwiecie wieku,
pełen energii, dumny i ekstrawagancki wydaje na operę i przyjaciół.

Sam z litości tę śliczną dziewczynę wybrał i nauczył tańczyć,
nie waha się korale rozdawać ludziom.

Weseli za okiennicami o świcie wygaszają dziewięć lamp,
z dziewięciu lamp iskierki lecą jak płatki kwiatów nieistotne.

Spektakl wpierw przerwawszy bez powodu śpiewać zaczyna,
ledwo się przyodzieje jest już przy niej słodki zapach kadzideł.

W mieście nawzajem się znają do ostatniego ci, którym się powodzi,
dzień i noc im przemija na odwiedzaniu wspaniałych rodzin.

A kto zlituje się nad dziewczyną z Yue z twarzą jak jadeit?
Biedna, bez wartości nad rzeką pierwsza samotnie pierze jedwab.