Autorzy: David Albright, Andrea Stricker
Tytuł: Taiwan’s Former Nuclear Weapons Program (Były tajwański program atomowy)
Wydawnictwo: Institute for Science and International Security (2018)
Chociaż Tajwan (Republika Chińska) oficjalnie uznaje, że jest związany podpisanym w 1970 roku Traktatem o zakazie rozpowszechniania broni jądrowej, to na wyspie prowadzono od czasu ucieczki z kontynentu rządu Republiki Chińskiej do końca lat 80. badania nad bronią masowego rażenia, w tym ładunkami jądrowymi.
Tajwańscy analitycy – czy właściwie wtedy raczej powinniśmy mówić o strategach obozu Kuomintangowskiego – uznali, że tylko groźba użycia broni masowego rażenia może zapobiec lub powstrzymać zmasowany desant z kontynentu i będzie ostatecznym gwarantem bezpieczeństwa wyspy. Prace miały przyśpieszyć po wycofaniu przez Waszyngton z Tajwanu amerykańskich pocisków jądrowych w 1972 roku. Ostatecznie miano porzuć prace nad wszelkimi rodzajami broni masowego rażenia najpóźniej w 1988 roku, pod presją Waszyngtonu i u progu demokratyzacji.
Trudno nie pokusić się o myśl, że gdyby wtedy Waszyngton nie powstrzymał Tajpej, to dzisiaj Amerykanie nie musieliby rozważać scenariusza długotrwałej i krwawej wojny z ChRL w wypadku inwazji z kontynentu. Nie jestem specjalnym entuzjastom koncepcji odstraszania nuklearnego, ale jak ma się po drugiej stronie cieśniny taki twór jak KPCh, to sprawy widzi się z innej perspektywy.
Książka dwojga autorów gromadzi praktycznie w jednym miejscu wszystko, co wiemy o tajwańskim programie atomowym. Dobra lektura nie tylko dla zainteresowanych tematem relacji chińsko-tajwańsko-amerykańskich, ale też rozwojem badań nad bronią masowego rażenia.
zawielkimmurem.net 