Na pierwszy ogień wybrałem wiersz Du Fu (杜甫 712-77o).
春望
國破山河在， 城春草木深。
感時花濺淚， 恨別鳥驚心。
烽火連三月， 家書抵萬金。
白頭搔更短， 渾欲不勝簪。
Wyglądanie wiosny
Kraj złamany, góry i rzeki zostały,
wiosna nastaje, trawa i drzewa zielenieją.
Trącone pąki kwiatów jak łzy opadają,
nienawiści osamotniony ptak wyśpiewuje serce.
Wojenne znaki płoną od trzech miesięcy,
z domu list nadchodzący wart tysiące sztuk złota.
Białe włosy przeczesuję coraz rzadsze,
sama mglista tęsknota niezdolna utrzymać spinkę.
