Li Shangyin (李商隱 ok. 813 – 858).
蟬
本以高難飽, 徒勞恨費聲。
五更疏欲斷, 一樹碧無情。
薄宦梗猶汎, 故園蕪已平。
煩君最相警, 我亦舉家清。
Cykada
Na drzewie przysiadłaś niezaspokojone pragnienie ugasić,
lecz daremnie melancholii oddajesz głos.
Przed świtaniem daleka żądza się łamie,
na jakimś zielonym drzewie bez serca.
Obojętny eunuch jak gałązka dryfuje,
rodzime miasto porośnięte chwastami już w pokoju.
Twoje udręczenie to najlepsze ostrzeżenie,
ja także chciałem kierować się prostotą.1
—
1 Wiem, że zazwyczaj interpretuję się ten wers, iż podmiot liryczny chciałby prowadzić życie, kierując się prostotą (清), ale według mnie on właśnie zrozumiał, że tego nie chce.

O, i to jest wiersz dla mnie! 🙂
Rozczarowanie, gorycz i zrozumienie – rdzeń człowieka.
PolubieniePolubienie