Dzisiaj ostatni utwór Zhang Hu z antologii1 oraz ostatni wiersz napisany w zbiorze w stylu czterech wersów w pięciu hieroglifach (五言絕句).
何滿子
故國三千里， 深宮二十年。
一聲何滿子， 雙淚落君前。
He Manzi2
Stary kraj trzy tysiące mil stąd,
zamknięta w pałacu lat trzydzieści.
Na pierwszy ton pieśni He Manzi,
para łez widoczna na damy twarzy.
—
1 Przetrwała do naszych czasów również druga część tego wiersza, ale nie weszła jednak do antologii. Zapewne przetłumaczę ją mimo to za tydzień.
2 Według powstałej w czasach dynastii Song „Kolekcji Poezji Yuefu” (乐府诗集) zebranej przez Guo Maoqian (1041-1099) He Manzi był pieśniarzem, który skomponował pieśń czekając na własną egzekucję. Samo nazwisko i imię He Manzi można przetłumaczyć jako: co za spełniony syn, więc przemknęła mi przez moment myśl, że może to nie jest prawdziwa postać.
