Xu Hun (許渾 788 – 860) był dosyć płodnym poetą. Przynajmniej tak się może wydawać, ponieważ wyjątkowo dużo jego utworów przetrwało do naszych czasów. Oczywiście, to równie dobrze mógł być przypadek. Xu Hun używał przede wszystkim siedmio-znakowych wersów, ale do antologii trafiły tylko dwa jego utwory i do tego stworzone w formie regularnych piecio-znakowych wersów.
早秋
遙夜汎清瑟， 西風生翠蘿。
殘螢栖玉露， 早雁拂銀河。
高樹曉還密， 遠山晴更多。
淮南一葉下， 自覺洞庭波。
Wczesna jesień1
Z daleka nocą płynie czysty dźwięk harfy,
zachodni wiatr rodzi zieloną brukiew.
Burzy spokój świetlików na jadeitowej rosie,2
poranna gęś otrzepuje Mleczną Drogę.3
Wysokie drzewa o jutrzence wciąż skryte,
w dalekich górach przejaśnia się bardziej.
W Huinan4 jednym liściem spadającym,
można poczuć falę na Dongting.5
—
1 Ten utwór ma trzy zwrotki, ale tylko pierwsza znalazł się w antologii.
2 玉露 dosłownie: jadeitowa rosa, ale to wyrażenie w czasach Tang miało podwójne znaczenie: 1) wczesnojesienna rosa; 2) wyrafinowany trunek, dlatego zastanawiam się, czy nie w ma tym wersie ukrytej gry słów, która przestała być czytelna na przestrzeni dziejów. Może chodzi o pijących do rana, których spłoszył dopiero zimny wiatr o świataniu? Niemniej to tylko moje nadzieja, ponieważ tradycja na ten temat milczy.
3 銀河 dosłownie: Srebrna Rzeka.
4 Huinan (淮南) miejscowość w Anhui.
5 Jezioro Dongting (洞庭湖) w Hunan.
zawielkimmurem.net 