Xu Hun: „Na postoju w Tongguan w czasie jesiennej podróży do stolicy”

Drugi i ostatni wiersz Xu Hun.

秋日赴闕題潼關驛樓
紅葉晚蕭蕭， 長亭酒一瓢。
殘雲歸太華， 疏雨過中條。
樹色隨山迥， 河聲入海遙。
帝鄉明日到， 猶自夢漁樵。

Na postoju w Tongguan¹ w czasie jesiennej podróży do stolicy

Czerwone liście wieczorem ponuro zwisają,
w długim pawilonie² piję wino czerpakiem.

Porozrywane chmury płyną nad Taihua,³
przechodzi już deszcz nad Zhongtiao.⁴

Drzewa ubarwiają po kolei góry w oddali,
kipiąca rzeka zmierza do dalekiego morza.

Cesarską domenę już jutro osiągnę,
lecz wciąż marzę o życiu rybaka i drwala.⁵

—
¹ Tongguan (潼關) to przełęcz w Shaanxi.
² Długi pawilon (長亭) to nazwa budowanych co dziesięć mil zajazdów.
³ Taihua (太華), chodzi o Górę Hua (华山) w zachodniej Shaanxi.
⁴ Zhongtiao (中條) chodzi o Górę Leishou (雷首) w południowej Shaanxi.
⁵ Dosłownie zbieracza chrustu, ale to zbyt długie.