Udawanie rannego ma dwa możliwe zastosowania. W pierwszym przypadku wróg jest skłonny do rozluźnienia gardy, ponieważ nie uważa cię już za bezpośrednie zagrożenie. Drugie to sposób na przypodobanie się wrogowi poprzez udawanie, że obrażenia zostały spowodowane przez wspólnego wroga.
W szerszym ujęciu strategia ta uwypukla metodę oszukiwania poprzez zadawanie sobie strat. Na przykład we wczesnej dynastii Zhou (XI – VIII w. p.n.e.) jeden z władców planował najazd na sąsiednie państwo. Zaczął od egzekucji jednego ze swoich ministrów, który był gorącym zwolennikiem inwazji. W rezultacie dane państwo popadło w samozadowolenie. Dopiero wtedy władca Zhou przeprowadził atak z zaskoczenia i zniszczył swojego sąsiada w jednej bitwie.
Za Wielkim Murem: Chiny i Azja 