Północnowschodnia ChRL jest spragniona. Woda wysysana z Turkiestanu Wschodniego nie starczy by zaspokoić potrzeby. Z kolei wielki projekt przekierowania wody z południa na północ natrafił na nieprzewidzianą przeszkodę: na południu też zaczyna brakować czystej wody.
ChRL kontroluje jednak Płaskowyż Tybetański, działający jak gigantyczna misa przechwytująca opady, które częściowo trafiają do systemu rzecznego kierującego się w stronę Chin (Żółta Rzeka i Jangcy). Pozostałe rzeki regionu płyną jednak na południe i zasilają albo Mekong albo Indus.
Wszystko zależy od tego, w którym miejscu Płaskowyżu Tybetańskiego spadnie deszcz w czasie monsunu w Azji Południowo-Wschodniej. Jeżeli Pekinowi udałoby się w miarę kontrolować kierunek, w którym większość wilgoci w porze monsunowej trafia nad płaskowyż, to będzie wstanie przejąć wodę, która w naturalnych warunkach trafiłaby do Indii lub na Półwysep Indochiński. Tylko jak to zrobić?
Jednym ze sposobów testowanych obecnie w chińskiej części Himalajów jest system prowokowania chmur, które będą przenosiły wilgoć w głąb terytorium kontrolowanego przez Pekin, nad dorzecza zasilające Jangcy i Żółtą Rzekę.
Grafika za SCMP.com
Temu celowi ma posłużyć sieć dymarek, które mają wysyłać do atmosfery jodek srebra (Agl). Koszt budowy jednej dymarki to ok. 8 000 USD, więc to relatywnie tania technologia.
Cząsteczki jodku srebra są określane „ziarnami chmur” i w rzeczywiście od lat są stosowane w procesach tzw. zasiewania chmur. Lecz do tej pory technologia służyła głównie oprawie ważnych wydarzeń publicznych w takich krajach jak Rosja czy ChRL.
Deszcz prowokuje się zanim wilgoć dotrze nad wskazane miejsce. W efekcie regiony podmiejskie mokną w strugach deszczu, kiedy nad defiladą lub masówką świeci słońce. Nikt jednak nie próbował do tej pory wykorzystać tej technologii na masową skalę do modyfikowania opadów na dużym obszarze w dłuższych okresach czasu.
W naturze naturalnymi zasiewaczami chmur są duże kompleksy leśne, ponieważ drzewa wydzielają terpeny, która działają podobnie jak jodek srebra.
Dymarki mogą być w tym wypadku skuteczne ponieważ na tych wysokość (powyżej 5000 metrów nad poziomem morza) szybko dochodzi do wychłodzenia pary wodnej, co jest warunkiem skutecznego zasiewania chmur. Na nizinach do rozpylania jodku srebra trzeba używać samolotów, co czyni technologię nieopłacalną do wykorzystania na masową skalę.
System jest w tej chwili w fazie testów. Na razie postawiono 500 dymarek na południowych stokach Himalajów, ale docelowo ma być ich kilkadziesiąt tysięcy, rozsianych na powierzchni 1,6 miliona kilometrów kwadratowych. Według szacunków chińskich planistów mają dać co roku ChRL dodatkowe 10 miliardów litrów sześciennych słodkiej wody, co oznacza wzrost zasobów wodnych o ok. 7%.
Twórcą projektu jest Chińska Korporacja Nauki i Technologii Kosmicznych (中国航天科技集团公司, China Aerospace Science and Technology Corporation, CASC), jedno z głównych przedsiębiorstw państwowego kompleksu technologiczno-militarnego ChRL.
Nie wiem, czy plan się powiedzie, ale jeżeli tak będzie, oznacza to ogromną interwencje w równowagę hydrologiczną dużych połaci Azji i kwestią czasu jest przełożenie się projektu na konflikt polityczny ze wszystkimi południowymi sąsiadami ChRL, od Indii po Wietnam, którym de facto Pekin ma zamiar ukraść wodę.
Za Wielkim Murem: Chiny i Azja 
[…] to walka o wodę, która staje się na świecie towarem deficytowym. Pisałem wcześniej o testach systemu zasiewania chmur, ale Pekin ma w zanadrzu jeszcze tysiąc kilometrowy tunel, który ma przekierować wody rzeki […]
PolubieniePolubienie