Meng Haoran: „Letniego dnia w Południowym Pawilonie rozmyślając o Xinda”

夏日南亭懷辛大
山光忽西落， 池月漸東上。
散髮乘夜涼， 開軒臥閑敞。
荷風送香氣， 竹露滴清響。
欲取鳴琴彈， 恨無知音賞。
感此懷故人， 中宵勞夢想。

Letniego dnia w Południowym Pawilonie¹ rozmyślając o Xinda²

W górach światło nagle na zachodzie odchodzi,
w stawie księżyc powoli na wschodzie wstępuje.

Rozpuszczam włosy na powitanie wieczornego chłodu,
odsłaniam zasłony, kładę się odpocząć z widokiem.

Od lotosu wiatr przynosi aromat,
na bambusie kapie czyste echo.

Mam ochotę wyśpiewać³ żal szarpiąc harfę,
nienawidzę nie mieć z kim tym się podzielić.

W ten czas myślę o tobie, stary przyjacielu,
w środku nocy kłopoczą mnie takie to sny.

—
¹ Południowy Pawilon (南亭) w ogrodzie Jiannan (澗南園), dawnej rezydencja poety na górze Lumen (鹿門山). Obecnie w powiecie Xiangyang (襄陽) w Hubei.
² Nie wiemy kim był Xinda – Stary Xin (辛大), prawdopodobnie nie jest to nawet prawdziwe imię i nazwisko.
³ Jaka szkoda, że nie ma w języku polskim czasownika „wywyć”, bo tu by najbardziej pasował.