Tytuł: Assessing the Lee Teng-hui Legacy in Taiwan’s Politics. Democratic Consolidation and External Relations (Ocena spuścizny Lee Teng-hui w tajwańskiej polityce. Konsolidacja demokracji i relacje zewnętrzne)
Redaktorzy: Bruce Dickson i Chien-Min Chao
Wydawnictwo: Routledge (2015)
Jakiś czas temu pisałem o autobiografii politycznej Lee Teng-hui „The Road to Democracy. Taiwan’s Pursuit of Identity” (Droga do demokracji. Tajwański pościg za tożsamością). Dzisiaj czas na ocenę ekspertów dwunastoletnich rządów Lee Teng-hui.
Niestety mamy tutaj do czynienia ze zbiorówką i jak każdego typu praca jest ona nierówna. Na przykład kompletnie nie kupuję ostatniego rozdziału „Taiwan’s Challenge to U.S. Foreign Policy” (Tajwańskie wyzwanie dla polityki zagranicznej USA) autorstwa Bruce’a Dicksona. Pada tam stwierdzenie, że Lee Teng-hui wykorzystał związki w Kongresie, aby dostać wizę do USA w 1995 roku, co było zapalnikiem tzw. III kryzysu w Cieśninie Tajwańskiej. Waszyngton miał potem uznać Lee Tenghui za niewiarygodnego partnera. Wydaje się, że Dickson przechodzi do porządku dziennego nad faktem, że kryzys został wywołany przez Pekin, jakby to było normalne zachowanie. Brak też refleksji, że jeżeli faktycznie taki był wniosek administracji po kryzysie, aby obwiniać za niego Lee Teng-hui, to raczej dowód krótkowzroczności Clintona. Jakieś wyjaśnienie stanowi fakt, że pierwsze wydanie miało miejsce w 2002 roku u szczytu engagementu i z Pekinem. Wydaje się, że w międzyczasie sam Dickson zmienił też zdanie.
Mimo kilku irytujących miejsc, to nie jest zła książka i oddaje Lee Teng-hui jego zasługi, a głosy krytyczne są w większości ciekawie umotywowane.
zawielkimmurem.net 