Clive Hamilton, Mareike Ohlberg: Hidden Hand: Exposing How the Chinese Communist Party is Reshaping the World

Autorzy: Clive Hamilton, Mareike Ohlberg
Tytuł: Hidden Hand: Exposing How the Chinese Communist Party is Reshaping the World (Ukryta ręka: ujawniając jak Komunistyczna Partia Chin zmienia świat)
Wydawnictwo: Oneworld Publications (2020)

Książka ukaże się w druku dopiero we wrześniu – jednak wersja elektroniczna jest do zdobycia 😉 – a już wywołała małe trzęsienie ziemi w Wielkiej Brytanii. Rozdział czwarty „Elity polityczne w centrum: Europa” zawiera podrozdział poświęcony tzw. Grupie 48. To brytyjski klub, który wziął swoją nazwę od grupy 48 biznesmenów, którzy w 1954 roku pojechali do ChRL nawiązać kontakty handlowe z reżimem. Od tamtej pory organizacja stała się połączeniem nieoficjalnej grupy lobbującej na rzecz biznesmenów robiących interesy w ChRL (a w rzeczywistości na rzecz Pekinu) i klubu, który pozwalał nawiązać kontakty za murem. Autorzy wymieniają wśród członków Grupy szereg brytyjskich polityków m. in. Tony Blaira, Michaela Heseltine’a czy Johnego Prescotta. Blair próbuje się odżegnywać, ale wypływa coraz więcej faktów, które go wikłają z Grupą 48.

Samo zjawisko „przechwytywania elit” wiąże się bezpośrednio z procesami decentralizacji i prywatyzacji na Zachodzie oraz ze związaną z nimi korupcją polityczną, ale jest to mechanizm idealnie wykorzystywane przez KPCh, aby lobbować za korzystną dla siebie polityką państw demokratycznych.

Oczywiście, Grupa 48 jest tylko jednym z przykładów tego, co się tak ładnie określa jako „przechwytywanie elit” (elite capture). W książce Hamiltona i Ohlberg znajdziemy ich wiele. Zarówno w centrum – rozdział trzeci jest poświęcony Ameryce Północnej, a wspomniany rozdział czwarty Europie, ale autorzy zajęli się także peryferiami, jak wykorzystaniem chińskiej diaspory.

Dla mnie osobiście najciekawsze rozdziały to te poświęcone  mediom, kulturze i think-tankom. W każdej z tych dziedzin mamy do czynienia w ofensywą Pekinu, która odbywa się często po cichu. Autorzy poświęcają też w książce dużo miejsca mechanizmom i strukturze organizacyjnej „pracy zagranicznej” KPCh, udziałowi dyplomacji, mediów państwowych czy agencji wywiadowczych. Dobrze, że taka książka powstała, ponieważ przede wszystkim pozwala pokazać, że chińska operacja kształtowania przestrzeni międzynarodowej dawno już wyszła poza przaśne plakaty propagandowe epoki Mao.