Du Fu: „Myśląc o Li Bai na końcu świata”

天末懷李白
涼風起天末， 君子意如何。
鴻雁幾時到， 江湖秋水多。
文章憎命達， 魑魅喜人過。
應共冤魂語， 投詩贈汨羅。

Myśląc o Li Bai na końcu świata¹

Zimny wiatr rodzi się na końcu świata,²
co tam zaprząta twoje myśli, przyjacielu.

Dzikich gęsi³ wiele tam teraz dociera?
Rzeki i jeziora pełne jesiennych wód.⁴

Poezja nienawidzi życiowego sukcesu,
a demony cieszy ludzka poniewierka.

Odpowiadając wspólnie żalom ducha,
rzućmy nasze wiersze do rzeki Miluo.⁵

—
¹ Li Bai to oczywiście TEN Li Bai, poeta epoki Tang i przyjaciel Du Fu. W okresie, kiedy powstawał ten utwór Li Bai przebywał na wygnaniu w Qinzhou (秦州), obecnie dystrykt miasta w Tianshui w Gansu. Nawet dzisiaj jest to na końcu świata.
² Dokładnie to na końcu nieba, czyli na granicy chińskiej cywilizacji.
³ Dokładnie to gęś łabędzionosa (鴻雁, Anser cygnoid). Gęsi generalnie symbolizują wiadomości, ale też myśli bliskich osób.
⁴ Gra słów: jesienne wody (秋水) oznaczają krystalicznie przezroczystą wodę, ale też symbolizują piękne, pełne głębi oczy kobiety. Można by się doszukać wielu podtekstów w tych dwóch wersach.
⁵ 冤魂 oznacza ducha kogoś, kto zmarł nie zaznawszy za życia sprawiedliwości. To odniesienie do Qu Yuan (屈原 ok. 340 p.n.e. – 278 p.n.e.). pierwszego chińskiego poety, który nie jest anonimem. Qu Yuan był niesłusznie skazany na wygnanie i rzucił się do rzeki Miluo (汨羅). Według ludowych przekazów, wieśniacy próbujący ratować Qu Yuan ruszyli na środek rzeki łodziami, co dało początek Świętu Smoczych Łodzi. Tutaj autor daje do zrozumienia, że uznaje także Li Bai za niesłusznie skazanego na banicję.